در دانشگاه صنعتی مالک اشتر در هفته پژوهش، جشنواره طرح های نوآورانه دانشجویی به نام ایشان برگزار می شد. این فرصت خوبی بود تا بتوانیم این الگوی برجسته و بی نظیر را به نسل دانشجو معرفی کنیم. در این خصوص تهیه متنی برای بزرگداشت ایشان به اینجانب محول شد. لذا با یک سری از همکاران دکتر صحبت کردم. یکی از همکاران که اتفاقاً ارتباط بسیار نزدیکی با او داشت داستان جالبی فراتر از این بحث مطرح کرد.

او می گفت:«دکتر نمازهای خود را اکثراً در اتاق شخصی خود بجا می آورد. یک روز به علت کمی وقت مجبور شد در راهروی اتاق ما نماز بخواند. من تابحال کسی را ندیده بودم که اینچنین با توجه نماز بخواند.» نماز باید خیلی خوب خوانده شود تا به دل دیگران بچسبد.

نکته دیگری که باید عرض کنم در خصوص عدم استفاده دکتر از تنقلات، بیسکویت، چای و خوردنی های دیگر در محل کار بود. خیلی های ایراد می گرفتند که دکتر مردمی نیست و این باعث جدا افتادن او از عموم می شود ولی دکتر به احکام الهی عمل می کرد. ماها هستیم که با خوردن باموقع و بی موقع در واقع سلامت خود را به خطر می اندازیم و باعث عدم شکرگزاری می شویم در حالیکه دکتر برای شکرگزاری از سلامت خود، آن را به خطر نمی انداخت. این حس شکرگزاری قوی دکتر را می رساند. شکرگزرای این نیست که مدام به بهم خوردن لبهایمان چیزی را بلغور کنیم بلکه شکرگزاری باید عملی باشد اگر قدر سلامتی خود را دانستیم و الزامات آن را رعایت کردیم آن وقت شکرگزار واقعی هستیم. 

از طرف دیگر تسلط بر نفس فوق العاده ایشان بود که تنقلات، میوه و ... هیچ جاذبه ای برای ایشان نداشتند و به همین خاطر سلامت ایشان تضمین بود. در جای دیگری نیز عرض کردم که ایشان در طول شبانه روز فقط و فقط یک بار غذا می خوردند.